Ανήκουν στον κόσμο του καθρέφτη της ιστορίας!
Βλέπω τον Σύλλογο Ιστορίας και Αναπαράστασης αυτής και πραγματικά σκέφτομαι ότι ένα όνειρο ενός ανθρώπου έγινε πραγματικότητα. Ο Μανώλης Σαββίδης, που ρουφάει την ιστορία μέσα από τα, δεν ξέρω πραγματικά πόσα, βιβλία που έχει, πάντα ήθελε να δημιουργηθεί μία «οντότητα» που να την τιμά, αλλά και να την αναπαριστά. Ωραίο όνειρο, για έναν άνθρωπο που αγαπά τη χώρα του, που αγαπά το παρελθόν της, που θέλει να ανακαλύπτει το ένδοξο της, το οποίο άφησε στο διάβα του χρόνου δόξα λαμπρή.
Εν έτη 2017, το ομολογώ, δεν θα πίστευα ποτέ ότι μπορεί να υπάρχει κάτι τόσο έντονο, κάτι που έδωσε μάχες και με επιμονή και υπομονή, έφτασε στον στόχο του. Όπως οι ήρωες του κάθε «κάποτε» του τόπου αυτού μαζεύονταν για να κάνουν μία ομάδα μάχης, έτσι και ο Μανώλης μάζεψε ότι πιο λιονταρίσιο υπήρχε στα Γιαννιτσά και μπήκε στον μεγάλο και τεράστιο καθρέφτη, που έκρυβε την ιστορία μέσα του. Αυτόν τον καθρέφτη έπρεπε να τον δει κι ο κόσμος και αυτό θα γινόταν μόνο αν έστρεφε την αναπαράσταση της ιστορίας πάνω στο πλήθος.
Κοπίασε ο Μανώλης, κοπίασαν τα λιοντάρια του και «οντότητα» αυτή, ο «Σύλλογος Φίλων Ιστορίας και Αναπαράστασης αυτής», έστρεψε τον καθρέφτη πάνω στον κόσμο. Ζώστηκαν στολές και οπλισμό μάχης, μάζεψαν ότι χάιδευε ο Έλληνας του παρελθόντος και το έκανε τεράστιο, με τον ίδιο του τον ιδρώτα, με το ίδιο του το αίμα και έδωσαν μια πρώτη γεύση μέσα από την συμμετοχή τους σε μία παρέλαση της πόλης. Έδωσαν στον κόσμο τον καθρέφτη, να δει ο ίδιος μέσα από το είδωλο την ίδια την ιστορία, μπροστά του, ακούγοντας την ανάσα της! Από τότε ήρθε η απογείωση.
Οι συμμετοχές του Συλλόγου σε απανταχού της χώρας εκδηλώσεις, έφερε, σαν να η μοίρα της ιστορίας το ήθελε, τον Μανώλη και τον Σύλλογο πάνω στον Τσικάρα, που σκηνοθέτησε την «Έξοδο 1826». Ο καθρέφτης της ιστορίας αγκάλιασε πραγματικά τον Σύλλογο και τα λιοντάρια του. Και τα παλικάρια μάζεψαν τις ψυχές των προγόνων τους και έδωσαν και την ψυχή τους με την λαμπρή συμμετοχή τους σε μια ταινία που άφησε ανοιχτά στόματα, έκανε μάτια να δακρύσουν, ξύπνησε σωματίδια ενός dna που ο Έλληνας το αφήνει να θάβεται μέσα του ή προσπαθούν άλλοι να του το θάψουν.
Η απογείωση του Συλλόγου, ήταν το συνακόλουθο της απογείωσης της ταινίας. Ο Μανώλης δεν είναι απλά ο Μανώλης. Είναι ο Παπαφλέσσας. Τα λιοντάρια του Συλλόγου δεν είναι απλά μέλη. Είναι ο κάθε ένας το είδωλο ενός ήρωα, που η ανάσα του ακούγεται ακόμη, για να μείνουν αυτά τα εδάφη ελληνικά. Είναι λίγο ένα μπράβο. Είναι πολλά που αξίζουν τούτα τα παιδιά, τούτος ο Σύλλογος.
Ο καθρέφτης της Ιστορίας πλέον δεν θα δείχνει μόνο όλους όσους έδωσαν το είναι τους για την πατρίδα. Θα δείχνει στο μέλλον και αυτούς που κρατούν σε εύφρανση τις ψυχές των προγόνων, αυτές που βλέπουν ότι υπάρχουν οι σύγχρονοι απόγονοι που δεν τους άφησαν απλά μέσα στον καθρέφτη.
Θα δείχνει αυτούς, που συνεχίζουν να κρατούν ζωντανή την μνήμη. Γιατί εκεί είναι το κλειδί. Χωρίς μνήμη η ιστορία θα πάψει να υπάρχει. Και ο καθρέφτης της θα πάψει να βρίσκει αυτούς που θα τον στρέφουν στον κόσμο για να μην ξεχνά, για να την βλέπει μπροστά του. Ας είναι καλά ο Σύλλογος τούτος. Που πλέον ανήκει στον κόσμο του καθρέφτη, στον κόσμο της ίδιας της ιστορίας!
Βλέπω τον Σύλλογο Ιστορίας και Αναπαράστασης αυτής και πραγματικά σκέφτομαι ότι ένα όνειρο ενός ανθρώπου έγινε πραγματικότητα. Ο Μανώλης Σαββίδης, που ρουφάει την ιστορία μέσα από τα, δεν ξέρω πραγματικά πόσα, βιβλία που έχει, πάντα ήθελε να δημιουργηθεί μία «οντότητα» που να την τιμά, αλλά και να την αναπαριστά. Ωραίο όνειρο, για έναν άνθρωπο που αγαπά τη χώρα του, που αγαπά το παρελθόν της, που θέλει να ανακαλύπτει το ένδοξο της, το οποίο άφησε στο διάβα του χρόνου δόξα λαμπρή.
Εν έτη 2017, το ομολογώ, δεν θα πίστευα ποτέ ότι μπορεί να υπάρχει κάτι τόσο έντονο, κάτι που έδωσε μάχες και με επιμονή και υπομονή, έφτασε στον στόχο του. Όπως οι ήρωες του κάθε «κάποτε» του τόπου αυτού μαζεύονταν για να κάνουν μία ομάδα μάχης, έτσι και ο Μανώλης μάζεψε ότι πιο λιονταρίσιο υπήρχε στα Γιαννιτσά και μπήκε στον μεγάλο και τεράστιο καθρέφτη, που έκρυβε την ιστορία μέσα του. Αυτόν τον καθρέφτη έπρεπε να τον δει κι ο κόσμος και αυτό θα γινόταν μόνο αν έστρεφε την αναπαράσταση της ιστορίας πάνω στο πλήθος.
Κοπίασε ο Μανώλης, κοπίασαν τα λιοντάρια του και «οντότητα» αυτή, ο «Σύλλογος Φίλων Ιστορίας και Αναπαράστασης αυτής», έστρεψε τον καθρέφτη πάνω στον κόσμο. Ζώστηκαν στολές και οπλισμό μάχης, μάζεψαν ότι χάιδευε ο Έλληνας του παρελθόντος και το έκανε τεράστιο, με τον ίδιο του τον ιδρώτα, με το ίδιο του το αίμα και έδωσαν μια πρώτη γεύση μέσα από την συμμετοχή τους σε μία παρέλαση της πόλης. Έδωσαν στον κόσμο τον καθρέφτη, να δει ο ίδιος μέσα από το είδωλο την ίδια την ιστορία, μπροστά του, ακούγοντας την ανάσα της! Από τότε ήρθε η απογείωση.
Οι συμμετοχές του Συλλόγου σε απανταχού της χώρας εκδηλώσεις, έφερε, σαν να η μοίρα της ιστορίας το ήθελε, τον Μανώλη και τον Σύλλογο πάνω στον Τσικάρα, που σκηνοθέτησε την «Έξοδο 1826». Ο καθρέφτης της ιστορίας αγκάλιασε πραγματικά τον Σύλλογο και τα λιοντάρια του. Και τα παλικάρια μάζεψαν τις ψυχές των προγόνων τους και έδωσαν και την ψυχή τους με την λαμπρή συμμετοχή τους σε μια ταινία που άφησε ανοιχτά στόματα, έκανε μάτια να δακρύσουν, ξύπνησε σωματίδια ενός dna που ο Έλληνας το αφήνει να θάβεται μέσα του ή προσπαθούν άλλοι να του το θάψουν.
Η απογείωση του Συλλόγου, ήταν το συνακόλουθο της απογείωσης της ταινίας. Ο Μανώλης δεν είναι απλά ο Μανώλης. Είναι ο Παπαφλέσσας. Τα λιοντάρια του Συλλόγου δεν είναι απλά μέλη. Είναι ο κάθε ένας το είδωλο ενός ήρωα, που η ανάσα του ακούγεται ακόμη, για να μείνουν αυτά τα εδάφη ελληνικά. Είναι λίγο ένα μπράβο. Είναι πολλά που αξίζουν τούτα τα παιδιά, τούτος ο Σύλλογος.
Ο καθρέφτης της Ιστορίας πλέον δεν θα δείχνει μόνο όλους όσους έδωσαν το είναι τους για την πατρίδα. Θα δείχνει στο μέλλον και αυτούς που κρατούν σε εύφρανση τις ψυχές των προγόνων, αυτές που βλέπουν ότι υπάρχουν οι σύγχρονοι απόγονοι που δεν τους άφησαν απλά μέσα στον καθρέφτη.
Θα δείχνει αυτούς, που συνεχίζουν να κρατούν ζωντανή την μνήμη. Γιατί εκεί είναι το κλειδί. Χωρίς μνήμη η ιστορία θα πάψει να υπάρχει. Και ο καθρέφτης της θα πάψει να βρίσκει αυτούς που θα τον στρέφουν στον κόσμο για να μην ξεχνά, για να την βλέπει μπροστά του. Ας είναι καλά ο Σύλλογος τούτος. Που πλέον ανήκει στον κόσμο του καθρέφτη, στον κόσμο της ίδιας της ιστορίας!
Ν.Π.
Προηγούμενο άρθρο
Επόμενο άρθρο
